Τα φώτα ανάβουν προτιμούσα σκοτάδι
Και στο σκαμνί μια τρύπα ανοίγει να φύγω
Σκιές μαζεύτηκαν κρυμμένες στον Άδη
Για να γλυκάνουν τον πικρό μου τον ήχο
Κοιτάζω και κάθε σκιά είμαι εγώ
Ένας ένας πηδάμε στο βάθος
Και με κοιτούν καθώς τα μάτια τους καίνε
Από το νόθο ποτό της ερήμου
Τους δέχομαι τους λέω να μην κλαίνε
Κι αυτοί μου λένε
Η σκηνή δική μου
Θα προτιμούσα τα φώτα κλειστά
Μην τα ανοίγετε τουλάχιστον όχι τώρα
Μες στο σκοτάδι βλέπω μια νεκρή σκιά
Που μπήκε απ'την πόρτα βρεγμένη απ'την μπόρα
Ανέβα πάνω διώξε την ντροπή σου
Ανέβα πάνω
Η σκηνή δική σου
Λα λαϊραλα λαϊραλα
Λαϊραλα λαϊραλα
Λαϊραλα λαϊραλα
Λαϊραλα λαϊρα
Ανέβα πάνω διώξε την ντροπή σου
Ανέβα πάνω
Η σκηνή δική σου
Λα λαϊραλα λαϊραλα
Λαϊραλα λαϊραλα
Λαϊραλα λαϊραλα
Λαϊραλα λαϊρα