Στο σκοτάδι, τόσες σκέψεις μου κενές
Κάθε βράδυ, συντροφιά μου ένας καφές
Εικόνες γύρω σκορπισμένες πια εδώ
Σ'αυτό το σπίτι δεν υπάρχω ούτε γω
Οσο και αν θελω δε σε ξέχασα ποτέ
Η απουσία σου με πνίγει κάθε νύχτα
Μη μ'εκδικείσαι, δεν το βλέπεις ρε καημέ
Δεν αντέχω να μου δώσεις άλλη πίκρα
Ποσο σ΄αγάπησα μονάχα εγω το ξερω
Που να ήξερα και πόσο θα υποφέρω
Μου ζητούσες νά'μαι εδώ για εμας τους δύο
Μα μου είπες ξαφνικά απλά αντίο
Ποσο σ΄αγάπησα κι ακόμα το πληρώνω
Τόσο εύκολα και εσυ μ'άφησες μόνο
Δεν τον σκέφτηκα ποτέ τον εαυτό μου
Και σου χάρισα ότι ήτανε δικό μου
Πες μου τώρα αν μπορείς αυτό που θες
Να ξεφύγω μ'ένα τρόπο απ'το χθες
Ειναι κατι που το κράτησες κρυφό
Και δεν έμαθα ποτέ αν φταίω και γω
Οσο και αν θελω δε σε ξέχασα ποτέ
Η απουσία σου με πνίγει κάθε νύχτα
Μη μ'εκδικείσαι δεν το βλέπεις βρε καημέ
Δεν αντέχω να μου δώσεις άλλη πίκρα