Πιστεύω είμαι πολυλογάς, το λόγο τον βλέπω σαν όπλο
Κολλάω τις ρίμες με όμορφο τρόπο, πιστεύω έχω μάθει το κόλπο
Στο νου μου έχω λόγια πολλά, για όλα αυτά που αντικρίζει το βλέμμα μου
Και όπως σου είπα είμαι πολυλογάς, φαντάσου τι κράτησα μέσα μου
Για σένα, για μένα, το κράτος, τη βια, την πορεία που βαδίζουνε όλα
Και όλοι οι νόμοι, οι δρόμοι, αστυνόμοι παντού
Υπηρετούν τα συμφέροντα πολιτικού
Ο μπάτσος σκοτώνει το λόγο φιμώνει η πόλη που ζω με αγχώνει
Παίρνω μια ανάσα, νιώθω μου τελειώνει
Όσο όλοι σταυρώνουν δελτία που ελπίζουν ότι τους πληρώνει
Καθόμαστε δίπλα, μα νιώθουμε μόνοι
Φορές σαν αυτές με κάνουν να λέω πως τίποτα δε μας ενώνει
Χάνω την ελπίδα μου
Για σένα για μένα, το μέλλον που θα χει η πατρίδα σου
Και γράφω ένα στίχο να γίνει η ασπίδα μου
Πιάσε το χέρι μου πάμε στα μέρη μου, ας μη θέλω να 'σαι το ταίρι μου
Πάμε να ζήσουμε κάτι ν' αρχίσουμε, και ότι γίνει θα δούμε τι χτίσαμε
Το τέλος μπορεί να 'ναι δύσκολο, πιο δύσκολη είναι η αρχή
Το ενδιάμεσο πάντα αξίζει και δείχνει τι θέλεις σ' αυτή τη ζωή, ay
Έτσι μαθαίνω
Αυτά με ωθούνε να κάνω κινήσεις και τώρα να λέω ότι τα καταφέρνω
Να μπαίνω στο beat χωρίς φρένο
Να κάτσω να ακούσω τι νιώθω
Γιατί θέλω να μάθω εμένα
Να μη φτάσω να τα 'χω χαμμένα, γεμάτος με κόμπλεξ και απωθημένα
Είδα δεν ήμουν χαρούμενος, γι' αυτό στα χέρια μου πήρα την τύχη
Σιχαίνομαι το να 'μαι στάσιμος, σε κάθε track ανεβάζω τον πήχη
Το πάω βήμα βήμα, να γίνω κάτι στην Αθήνα
Ψάχνω αναμνήσεις εικόνες και λήψεις να γράψω το πιο όμορφο ποίημα