Είμαι από γένος ανυπότακτο βαθιά μέσα χρόνο
Έτσι μου 'μάθαν να λέω, μα εγώ ντρέπομαι και μόνο
Και μόνο που το σκέφτομαι πλέον λοιπόν λυπάμαι
Γλυτώσαμε τόσα, μα όχι αυτούς που κυβερνάνε
Σύγχρονοι δούλοι, να μας τρώνε το μεδούλι
Σύγχρονοι φασίστες, μας κουμαντάρουν μούλοι
Εργοστάσια διατηρούντε μέχρι τώρα είδα
Σε Ασπρόπυργο, Μέγαρα, Πτολεμαΐδα
Να ποτίσουν κι άλλο τον ουρανό με δηλητήριο
Απαγόρευσαν όμως το κάπνισμα σε κάθε κτήριο
Αυξάνουν το πρόστιμο στο κόκκινο, τη ζώνη
Μην πάμε να φουντάρουμε και ποιος θα τους πληρώνει
Ποιος να πληρώνει τα σπασμένα και την νύφη
Εγώ κι εσύ όσο θα μας κυβερνούν ηλίθιοι
Αυτά σκέφτομαι σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά
Αν υπάρχεις ρωτώ πως να αντέξω ξανά
Πόσο ακόμα να το προσπαθώ
Πόσο ακόμα
Ποιος είμαι να μη το ξεχάσω
Πόσο ακόμα
Πόσο ακόμα θα υποκρίνομαι
Πόσο ακόμα
Τα λογικά μου πάω να χάσω
Πόσο ακόμα
Πες μου τώρα, πες μου προχώρα
Με το κεφάλι ψηλά σε ατιμασμένη χώρα
Πρέπει να σκύψεις, κώλο να στήσεις
Σε αυτό τον τόπο πλέον για να ευημερήσεις
Μετά τις καταχρήσεις είναι η ώρα της κρίσης
Έτσι γελάνε μαζί μας παγκόσμιος στις ειδήσεις
Λέγαν ότι δώσαμε κάποτε τα φώτα
Τώρα δείχνουμε το πώς διεθνώς θα κάνετε την κότα
Πες μου πού; Πες μου πώς; Πες μου γιατί;
Πες μου λοιπόν τι έχει μείνει, για να κάνω υπομονή
Ακόμα και το γέλιο, μου κλέβουν κάθε μέρα
Πλέον ζω κι αναπνέω στης μιζέριας τον αέρα
Πού πήγε η αγάπη, και τα ανέμελα βράδια
Που διάθεση για αυτά έχοντας πάντα τσέπη άδεια
Το παλεύω, τα όπλα δεν θα παραδώσω
Πες μου μόνος όμως... θα αντέξω πόσο
Πόσο ακόμα να το προσπαθώ
Πόσο ακόμα
Ποιος είμαι να μη το ξεχάσω
Πόσο ακόμα
Πόσο ακόμα θα υποκρίνομαι
Πόσο ακόμα
Τα λογικά μου πάω να χάσω
Πόσο ακόμα