PLACEBO O.T.B - NOUVELA Lyrics

Σάββατα θυμίζουνε Δευτέρες
βράδυ κι είναι άδεια η πόλη γέμισαν τις μέρες
γεμάτες καφετέριες και σάπιες καλημερες
είμαι παιδί τις νύχτας μα χωρίς τις σαμπανιέρες
τα μάτια μου γνωρίζουνε το στόμα μου κλειστό
στα μέρη που αράζουμε σε θάβουν ζωντανο
όταν παίζει χρήμα και τα σπάνε οι τιτάνες
μετρημένα λόγια και ιδρώτας στις παλάμες
με ρωτάν τι κάνω και που χάθηκα
πέθανα αναστήθηκα και όμορφα ξεχάστηκα
λίγα αδερφάκια για παρέα στην ταράτσα μου
οι υπόλοιποι αν φύγω θα ξεχάσουν και την φάτσα μου
η στεναχώρια μέσα στο μυαλό κατάληψη
λίγο αλκοόλ για να ξεχνάω την κατάθλιψη
άνεργοι στους δρόμους να ζητάνε μεροκάματο
ψάχνουν εργοδότη να γλιτώσουν απ τον θάνατο
άρρωστοι σε σφάζουν για ένα τάλιρο στην τσέπη
θα νιώσουνε καλύτερα όταν πάρουνε το τσέρκι
λιώμα στα σκαλιά της εκκλησίας μετά βιας
εκτός πραγματικότητας σε πλαίσιο χημείας
σκόνη στο τραπέζι μοιρασμένη σε γραμμές
πριν από ένα πάρτι στο ΤΕΙ τις κυριακές
πριν από ένα πάρτι στο ΤΕΙ τις κυριακές
εργοδότες ψάχνουν αφορμές να μην πληρώνουνε
θέλουνε να είναι αφεντικά και να σε χώνουνε
χρωστάνε 2 μηνιάτικα κάνουν περικοπές
για να χρωστάμε εμείς και αυτοί να κάνουν διακοπές
μπερδεύουν την δουλειά με την δουλεία
κάνουν την ζωή τους κι ο εργάτης αγγαρεία
αδιέξοδο όταν τρέχουνε τα νοίκια κι εφορία
σε μια δημοκρατία να ψάχνουμε ελευθερία
γίνεται η χωρά παρανάλωμα όλα για το χρήμα
ξέρουνε το ποίημα για να παίρνουνε τα ανάλογα
δίνεις εξουσία κι έτσι φέρονται παράλογα
αδέρφια δεν μιλάνε για ένα μέτρο και 2 άλογα
την ζωή μας την μετράμε με το χρήμα
πόσο κοστίζουν οι στιγμές να βγάλουμε τον μήνα
δουλεύουμε όλη μέρα να περνάμε τσίμα τσίμα
κι άλλοι πατάν επάνω μας να ζούνε σε βιτρίνα
κάθε live μου μια θεραπεία της μάνας μου
αν έβγαζα χιλιάρικα θα έκοβα τα ζαναξ μου
νυχτοπερπατήματα κι ένα κρασί στο χέρι
ο θάνατος με ξέρει και στη κόλαση με θέλει
ξέκοψα παρέες γιατί λένε πως τρελάθηκα
μαλάκες αναστήθηκα ήθελα και χάθηκα
δέκα χρόνια πέρασαν κι ακόμα δεν σας ξέχασα
το χώμα σας βαραίνει κι οι φωτογραφίες ξεθώριασαν
κάνω τον σταυρό μου κι από μέσα μου προσεύχομαι
μονάχα την υγειά μας και όλα τα έρχονται
ένα τραπέζι μεσημέρι 5 άτομα
τα αστεία του πατέρα και το γέλιο της μητέρας
άδειες οι καρέκλες και στα αφτιά μου ο αέρας
να με ξυπνάει πάλι με το πρώτο φως της μέρας
πίσω στην ρουτίνα και το χάος της δουλειάς
μπορεί να υποφέρεις μα αντέχεις αν πεινάς
είναι ο κόσμος μου γεμάτο ανασφάλειες
μεθυσμένα βράδια μα οι μέρες μου νηφάλιες
βάρεσα μπιέλα και με νίκησε η τρέλα
πλάθω εικόνες στο μυαλό μου σε μια κλασική νουβέλα
φαύλος κύκλος σε μια αιματηρή κατάθλιψη
ανίατη εγκεφάλου ψυχολογική κατάσταση
κι όσο ζω σε μια εικονική διάσταση
ανοίγει η αυλαία και αρχίζει η παράσταση